الگوبرداري از موفقيت

      فكر مي كنم اكثر ما مي دانيم كه راه ميانبري براي موفقيت در هر زمينه اي وجود دارد و آن اين است كه از افراد موفق در آن زمينه، الگوبرداري كنيم. اين روش، هم اكنون بصورت يك علم در آمده است كه احتمالاً با نام آن آشنايي داريد: NLP  .مخفف عبارت Neuro Linguistic Programming

 اما نكته اي در اينجا وجود دارد و آن اين است كه الگوبرداري چگونه انجام شود؟ براي روشن شدن مطلب مثالي مي زنيم. فرض كنيد كه مي خواهيد وارد اتاقي شويد اما در آن باز نمي شود. ساعتها منتظر مي مانيد تا اينكه فردي مي آيد و مي خواهد وارد اتاق شود. دستش را بر روي در گذاشته و هُل مي دهد اما در باز نمي شود. سپس (با عرض معذرت) با يك لگد جانانه در را باز مي كند. عجب روش موفقيت آميزي! درست است، او موفق شده است. دري را باز كرده كه شما نمي توانستيد باز كنيد. خوب شما هم بنا بر نظريۀ الگوبرداري روش او را مي آموزيد: "هل بده. اگر باز نشد، لگد كارساز است." چند روز بعد اتفاقاً به يك در بسته برمي خوريد، سريعاً ياد آن فرد و كارش مي افتيد. هُل مي دهيد باز نمي شود. لگد مي زنيد باز نمي شود. شايد بايد سختتر لگد بزنيد، باز هم باز نمي شود. شايد بايد با پاي چپ لگد بزنيد، باز هم نه. شايد با تنه زدن موثرتر باشد، اما باز نمي شود. بسيار خسته و كوفته شده ايد.

آيا الگو برداري جواب نمي دهد؟ نه، بايد جواب دهد. پس به عقب مي رويد و با تمام قدرت لگد مي زنيد. چند ساعت بعد بايد تا چند ماه ديگر، مونس يك پاي سنگين و عصايي زير بغل باشيد. اما اين در بسته، شما را رها نمي كند. دو هفته بعد به يك در بسته برمي خوريد. اما قبل از اين كه خودكشي كنيد؛ فردي مي آيد و دستگيره را تكان مي دهد و در را براحتي باز مي كند. يعني اينقدر راحت بود؟

     شما وقتي به در بسته برمي خوريد، چه مي كنيد؟ از لگد استفاده مي كنيد يا از دستگيره؟ اگر در قفل بود چه؟ بدنبال كليددار مي گرديد يا به سمت ديگر ساختمان مي رويد تا ببينيد دري، پنجرۀ نيمه بازي براي وارد شدن وجود دارد يا بسراغ كليدساز مي رويد؟ يا ...

مثال پيش پا افتاده اي است نه؟ اما راستش را بخواهيد من هنوز هم افراد زيادي را مي شناسم كه با لگد به سراغ در بستۀ نتورك مي روند و بجاي ايمان به موفقيت خويش، به روش خود ايمان داشته و در همان روش قفل شده اند.

     بگذاريد مثال روشنتري بزنم. بهترين نتوركر دنيا در كتاب " آهسته ثروتمند شويد." داستان كوتاهي با اين مضمون از كتاب "You" نوشتۀ دكتر Price Pritchett نقل مي كند:

"در اتاق ساكتي در مسافرخانۀ Millcroft نشسته ام، جايي آرام در ميان درختان كاج و در يك ساعتي شهر تورنتو. بعد ازظهر يكي از روزهاي آخر جولاي است و من از چند قدم آنطرفتر صداي نااميدانه اي مي شنوم كه حكايت از منازعۀ ميان مرگ و زندگي است.

     مگس كوچكي است كه آخرين انرژيهاي زندگي كوتاهش را صرف اين تلاش بيهوده مي كند تا از شيشۀ پنجره عبور كند. صداي نالۀ بالهاي مگس، گوياي داستان غم انگيز استراتژي مگس است:

"سخت تر تلاش كن." اما اين روش جواب نمي دهد.

     در تلاش ديوانه وار، هيچ اميدي براي بقا وجود ندارد. عجيب اينكه، تقلا كردن بخشي از مخمصه است. اين مگس هر قدر هم كه تلاش كند باز هم غير ممكن است كه بتواند شيشه را بشكند. با اين وجود، اين حشرۀ كوچك، زندگيش را بر سر اين گذاشته است كه از طريق تصميم و تلاش همراه با بي تجربگي به هدفش برسد.

     ده قدم آنطرفتر، در باز است. فقط با ده ثانيه پرواز، اين مخلوق كوچك مي تواند به دنياي بيرون كه به دنبالش است برسد. فقط با بخش كوچكي از اين تلاش مي تواند از اين مخمصۀ خودخواسته، رهايي يابد.

     چرا اين مگس روش ديگري را امتحان نمي كند، روشي كاملاً متفاوت؟ چگونه در اين ايده قفل شده است كه حتماً اين روش خاص بهمراه تلاش بي شائبه و مصمم، بهترين راه رسيدن به موفقيت است؟ چه منطقي در اينجا وجود دارد كه براي يافتن يك راه نفوذ، همان كارها را بيشتر تكرار مي كند تا بميرد؟ هيچ شكي نيست كه اين روش، منطقي ترين روش براي مگس است و متأسفانه ايده اي است كه او را خواهد كشت... ."

     آيا اين درست كه براي اينكه چيزها تغيير كنند ما بايد تغيير كنيم؟

اگر بيزينس ما آنطور كه مي خواهيم جواب نمي دهد پس بايد چيزها را بگونه اي متفاوت انجام دهيم. يعني روش كار خود را تغيير دهيم.

      آيا شما هم جزء آن دسته از افرادي هستيد كه هر گاه نمي توانند فردي را وارد مجموعۀ خود كنند و يا فردي در مجموعۀ شان از كار كناره مي گيرد، شروع مي كنند به بدگويي و ايراد گرفتن از آن فرد؟

 تا زماني كه منتظريد ديگران خودشان را با روشهاي شما منطبق كنند، كار بهمين منوال خواهد بود.

     بايد به موفقيتتان ايمان داشته باشيد نه به روشتان.

هدف از ايجاد اين وبلاگ اين است كه روشهاي نتوركرهاي موفق را در اختيار شما قرار دهد تا انتخابهاي بيشتري براي انجام اين بيزينس جذاب داشته باشيد.